Song of the Year: “Pearl River,” Cyril Neville and Mike Zito, congratulations Mike.
De revelatie op de openingsdag van de 25ste editie van Moulin Blues Ospel was zonder twijfel Mike Zito. De jongeman gaf een denderend optreden dat getuigde van heel wat professionaliteit en maturiteit. Vooraf werd hij vergeleken met die andere grote nl. Tommy Castro, maar dit is niet echt mijn mening. Mike Zito is vooral zichzelf en puurt uit de rijke bluestraditie daar waar Castro zijn mosterd bij – vooral – de soul haalt. In het teken van een achtergrondstory over Delta Groove Records kon een interview met de minzame en vriendelijke Mike Zito natuurlijk niet ontbreken.
Mike, jij lijkt wel de ‘coming man’ te zijn? Toch ben je voor velen van ons een nobele onbekende. Je optreden vanavond kan – en zal – daar verandering in brengen? Stel jezelf even voor…. En natuurlijk van harte proficiat met je overwinning in de Blues Music Awards voor de ‘Song of the year’ “Pearl River”, tevens de titeltrack van je nieuwste cd op Delta Groove!
“Bedankt, Randy Chortkoff (CEO Delta Groove, tevens harmonicaspeler en producer) vertelde me net het leuke nieuws. Natuurlijk ben ik heel tevreden dat ik won. Maar dit is niet alleen mijn verdienste. Het is de verdienste van heel het label en heel het team waarop ik kan steunen! En natuurlijk niet te vergeten co-schrijver Cyrille Neville (van de Neville Brothers)! Mezelf voorstellen? Waar zal ik beginnen? Ik ben geboren in St Louis, Missouri. Ik kom uit een familie zonder muzikale traditie. Toch begon ik rond mijn 8ste gitaar te leren spelen nadat ik een elpee van Van Halen had gekregen. Ik had het geluk dat er een drukbezochte gitaarshop in de buurt was waar ik al mijn vrije tijd verbleef. Na verloop van tijd begon ik er ook te werken. Die winkel was een ontmoetingsplaats voor verschillende muzikanten van divers pluimage. Zo was bijvoorbeeld Chuck Berry een reguliere klant van ons. Ik startte, zoals zovelen, mijn ‘carrière’ in talloze schoolbandjes en we speelden covers van bekende rock’n roll nummers alsook werk van Motown. Je kent dat wel hé, genre “Mustang Sally” enz…. Stilaan kreeg ik de smaak te pakken en begon ik eigen nummers te schrijven. In 1996 bracht ik mijn eerste cd uit “Blue Room” en begon ik intens te toeren. Zes dagen per week stond ik elke avond ergens op een podium. Zulk een leven begon zijn tol te eisen en ik raakte dan ook aan lager wal door de drank en drugs die onvermijdelijk circuleren in dat milieu. Het was Walter Trout die me op de gevaren wees en me de goede raad gaf om iets van mijn ‘muzikale’ leven te maken. Ik week uit naar Texas, het mekka voor gitaristen. Ik ontmoette er mijn vrouw en woon nu in Texel ten oosten van Galveston. Mijn vrouw is van Nederlandse afkomst zodat het nu voor mij lijkt alsof ik een thuiswedstrijd speel (lacht). Het is gek, bij ons in Texel, Texas – een Nederlandse kolonie – zijn nog heel wat straatnamen in het Nederlands en er staat zelfs een windmolen…. Moulin Blues is dus echt geen toeval (lacht)”.
Hoe kwam je in contact met Randy Chortkoff en Delta Groove Records?
“Ik bracht vier albums uit in eigen beheer. Ik speelde jaarlijks 250 shows en deelde het podium met allerhande beroemheden zoals Chuck Berry, Tab Benoit, The Fabulous T-Birds en Walter Trout om er maar enkele te noemen. Toen ik in 2007 een advertentie zag van Delta Groove Records voor de cd van Ana Popovic stuurde ik een sollicitatiemail en enkele demo’s naar Randy. Ik kreeg hierop geen reactie maar ik gaf het niet op! Ik bleef Randy bestoken met mails en telefoontjes, bijna dagelijks (lacht), hij moet het zo wat beu geworden zijn want op een avond toen ik van Denver naar huis toe reed na een concert, kreeg ik van hem het verlossende telefoontje dat ik bij de Delta Groove Records stal kon komen. Mijn geluk kon niet op. Dankzij Randy kreeg ik de kans om me te bewijzen op grote schaal. In 2008 brachten ze het album “Today” wereldwijd op de markt en kreeg ik nationale en internationale bekendheid. Mijn opvolger nu “Pearl River” is het bewijs dat ik mijn mannetje kan staan tussen al die grote artiesten. Dankzij Delta Groove krijg ik nu de kans om samen te werken met al die fantastische mensen en muzikanten zoals Cyrille Neville, David Z. (de producer), Anders Osbourne, Lynwood Slim en ‘Jumpin’ Johnny Sansone …. Zonder hen had ik nooit deze Award kunnen winnen en het is dan ook mijn vorm van ‘terugbetaling’ aan hen als blijk van waardering voor hun geloof in mijn kunnen.”
Hoe kwam deze tournee tot stand?
“Via Randy en Delta Groove kwam ik in contact met Dominique van Swapping Music en zij puzzelde een hele tournee in elkaar. Ik ben haar dan ook zeer dankbaar!”
En het toeval wil dat net op dat moment roadmanager Jan van de Antwerpse Crossroads een telefoontje krijgt van Dominique met de vraag hoe het optreden verlopen was. Zijzelf kon spijtig genoeg niet in Ospel aanwezig zijn. Mike Zito bedankt haar dan ook uitvoerig en zegt dat hij in de toekomst nog met haar wil samenwerken.
“Dominique is echt fantastisch. Zij bracht mij in Luxemburg (Sang-a-Klang) en ik speelde afgelopen weekend op de Nacht van de Blues in Wuustwezel. Telkens was alles tot in de puntjes geregeld. En dat ik hier op Ospel kan deel uitmaken van de Delta Groove revue met The Insomniacs en de Mannish Boys is natuurlijk de kers op de taart!”
Is er een verschil tussen het Amerikaanse en het Europese publiek?
“Er is een groot verschil. Hier in Europa heb je vanaf de eerste noten direct het publiek mee en krijg je hun aandacht. In Amerika moet je eerst hun aandacht proberen te trekken. Ik hou ervan om hier te komen spelen! Het is alsof de mensen hier zich echt wel interesseren in de muziek die je brengt. In Amerika ben je veeleer een soort van muzikaal behang, achtergrond muziek als het ware. Je voelt hier gewoon het respect van het publiek voor de artiest, veel meer dan in de States.”
Wie waren/zijn je grootste invloeden?
“Wel, de bluesmuziek in het algemeen natuurlijk! Ik hou van die ‘old stuff’ zoals Muddy Waters en T-Bone Walker… Maar ook de soulsterren zoals Bobby Bland en Sam Cooke bijvoorbeeld. Het is een cliché ‘The Blues is a feeling’ maar zo voel ik het ook aan. Het gaat om de ‘feel’, de belevenis van al die soorten muziek. Ook bij countrymuziek heb ik dat gevoel. Ze noemen het niet voor niets de ‘blanke’ blues.”
Wat brengt de toekomst?
“Wel na het beëindigen van deze Europese tour ga ik op tournee door de States. Ik ga er spelen op 15 verschillende festivals. Ik hoop dat mijn Award nu nog meer deuren zal openen zodat ik terug met Delta Groove Records een nieuw album kan inblikken en dan wil ik dit zeker en vast bij jullie hier komen voorstellen! Jullie zijn nog niet van mij af (lacht)”
Natuurlijk gunnen wij Mike Zito zijn succès en hopen we dat hij snel terug present zal zijn op onze Belgische en Nederlandse podia’s. Bedankt Mike voor dit gesprek. (Huibbe)